Volltext Seite (XML)
102 S. LukaS, 9. 10. 47. A .Tezus mysle jieh wutrobow wi-! a ptaki pod njehjom linezda, Syn člowjeka d/o, wza dźećo a staji je podla sebje, pak ninia, hdźež by blowu połožil. 48. A dźeše k nim: Štdžkuli by tuto j 59. K druhemu pak dźešc: Sćehujmje; dźećo přijal w mojim mjenje, přijima mje, j tćn pak rjekny: Knježe, dowol mi, zo bycli a štož.kuli by mje přijal, přijima tolio, kiž ’ prjedy wotešoł a pohrjebal swojebo nana. je mje poslat, (lokelž štćž je mjeńši mjez j 60. A Jčzus jemu rjekny: Njeeb mortwi wami wšitkimi, ton je najwjetži.* si a t. 18, 5. j pohrjebaju swojich mortwycb, ty pak dźi 49. Wotmołwjejo pak rjekny Jan: Mi-ja připoweduj kralestwo Bože. 61. A druhi dźeše: Mištrje, clicu tebje sćčhować, ale dowol mi, zo najprjedy so štrje, widźacbmy nekolio w twojim mjenje djabliska wubonjeć, a zakazowacbmy jemu, dokelž njekbodźi z nami. Mark. 9,37. 50. A Jezus dźeše k njemu: Njewoba- rajće jemu; přetož, štćž njeje přećiwo wam, je za was.* 51. Sta pak so, jako so dopjelnjacbu dny jelio pozbehnjenja,* a wćn wobroći swoje wobličo, zo by do Jeruzalema šoł. 52. A pćsla pćslow před sobu,* a ducy přińdźecbu do mesta Samaritanow, zo bycbu jemu přibotowali. 53. A njepřijachu jebo, dokelž bĕ jelio wobličo wobroćene k liiću do Jeruzalema.* 54. Hdyž pak to jeho wučownikaj Jakub a Jan widźeštaj, rjeknyštaj: Knježe, cbceš- li, prajimoj, zo by wobeii z njebja zestu- pil a jicb spalil. 4. Kral. 1,10. 55. A wobroćiwši so poswari jeju prajo: Njewčstaj, kajkebo ducba staj.* 56. Syn čłowjeka njeje přišol, zo by duše zabubil, ale wozbožil. A woteiidźecbu do drubebo mčstu. Jan. 3,17 a 12,47. 57. Sta pak so, lidyž po puću dźĕcbu, zo nechtć k njemu rjekny: Clicu za tobu liić, hdźežkuli pćiidźeš. 58. Jĕzus rjekny jcnm: Liški maju jamy, rozžobnuju z tymi, kotřiž su doma. 62. Jĕzus jeinu rjekny: Zadyn> kotryž swoju ruku k płubej přiłožiwši do zady hlada, njeliodźi so za kralestwo Bože.* STAW X. JŽzus sćelo dwaj a scdmdźesat wučownikow před sobu do mestow, dawa jim prikaznje, kotrež maju při prčdowanju wobkedźbować, a praji, dokelž so wjesela, lidyž su jim tež djaboły pod- date, zo so nimaju nad tym tak wjeselić. Hrozy zasakłym mestam, w kotrychž bĕ so wjele dźi- wow stało. Zradujo so w duchu khwali Wotca. Pismawučenemu, kiž jeho spytuje, mjcnuje kaz- nju lubosće k Bohu a k bližšemu, a rozestaja jemu, Št6 je naš bližši, z přirunanjom wo mi- łosćiwym Samaritanje. Marće, kotraž jemu po- słužejcy na sotru Mariju skorži, praji, zo je sebi Marija najlčpši dźĕl wuzwoliła. Potoiri pak wuzwołi Knjez tež drubicb scdmdźesat a dweju, a pćsla jich po dwĕ- maj před swojim wobličom do wšĕcb me- stow a wsow, do kotrychž chcyše sam přińć.* 2. A praješe jim: Žnĕ drje su wulke, ale dźĕlaćerjow je mało. Prošće tobodla Knjeza žni, zo dźčłaćerjow pćsćele na swoje žnĕ. Mat. 9, 37. t. r. štćž wo sebi najmjenje mysli, štož je najponižniŠi, płaći před Bohom najwjacy. — 50. hl. Mark. 9, 98. — 51. t. r. dny, we kotrychž chcyše Jezus swoje ćerpjenje započcć, a naše wumćženje dokonjeć, zo by potom wot swojeho Wotca přijaty był do njebjeskeje krasnosće. — 52. t. r. zo byštaj Knjezej hospodu přihotowałoj a tcž ludźom jeho prikhad zjewiłoj, buŠtaj Jan a Jakub do prĕdka pćsłanaj. — 53. Samaritanowje njemĕjaehu ze Židami přećelstwa, a dokelž so Jčzus jako swĕrny Zid wuzna, kotryž je na puću do Jeruzalcma, zapowČchu jemu hospodu. — 55. t. r. myslitaj šebi, zo staj wot ducha Božeho wjedźenaj, tola woprawdźe wobknježi waju jeno čłowjeska njesćerp- nosć a žadosć wjećenja. — 02. Jako ton, kiž při woranju so wobhladuje, wjele khmaneho nje- dokonja a wjele njenawora, tak njemože tćn, kiž na časne kubła swoju wutrobu powĕša a za njo so stara, wjele khmaneho dokonjeć we słužbje Božej a w rozščrjenju Božeho kralestwa. X. 1. Khrystus wuzwoli z ludu swojich zastupnikow, a mjez nimi postaji dwanaćoch na wyšši stopjeń, pod kotrymiž ći dwaj a sedmdźesaćo stojachu. Tutych wuposła, zo bycłiu ludźi na jeho přikliad přiholowali; po dwĕmaj jich wuposła, zo by jedyn druhemu na pomoc, jako wokřeće a přikład był
