Volltext Seite (XML)
sellt. Der Ziege macht die Soalberei nö su röchich g'foalln. Se schittli war weeß wie siähr mit'» Kopp und wollt'ch dorch- aus nö d' Ohrn eischmiärn lossn. Aber der Schuster noahm se zwischn d' Knie unt> ioalbi druff zu. Schwötzn toat a wie a Schwein, aber datterwaign toat a schuft», oas wenn a Akkord hält'. Wie a 'n Kopp und 'n Hoals fertch hoatt, band a'ch's Vorhemd! und 'n Kraqn oab. Wie a der Ziege 'n Buck! g'särbt hoait, schmeeß a d' West o off's Wainl. Nu koam 's Hinner- viirtl droa. Doos wollt'ch aber d' Zieg nö o no verschweinern lossn. Se rannt röm, su weit wie's doas korze Ströckl zugoab, se schmeeß mit 'n hinnern Benn, se wullt stußn, aber Biehmer hoatt kee Derboarm. A keucht zwoar falber wie a oabg'hetzter Hörsch, aber a hort nö uff eizoschmiärn. A poarmol hoatt Heinerch g'soit: „Wenz, mir war n D'ch amol a bössl oab. liesn," aber dodervon wollt a nischt wössn. „Ich ga'ch a ganz Seidl Reen, wenn er mich fertchmachn laßt," toat jedsmol der Schuster antwortn. Und do liffn se'n. Wie nu d' Zieg su schien schwoarz woar, do meentn die annern, der Biehmer sellt uffhiärn. Aber do goabs nischt. „Orscht wörd d' Wichs ver- schmiärt." soit a. „Satt oach, dohie än Schachtldeckl ös o no a Kleckst. Doas reeckt groad fer's Euter." Zoletzt do strich'a 's Börschtl su siähr off der Ziege aus, doaß bä beedn d'Lodn ausgingn. Endlich hort a uff. Wie a'ch wieder oazug, meent a: „Su hoa'ch lang nömmie g'oarbeit. Aber die Foarb wörd o haln. Ich hoa ömmer gegen 'n Striech g'schmiärt, doaß d' Wichs o bis off's Lader koam. D' Pazltn wörd nö glei wieder Zeit hoan uffzopoaffn, ob mein Gust a ganz Hemd off der Bleech lieqn Hot. Su hortch krigt se d' Wichs vo ihrer Ziege nö ronner." Gruschns Emil soit: „Mir sein oack früh, Bieh- mer, doaß wer D'ch mitg'nomm hoan. Su hättn mer'sch doach nä g'brett. Wenn a Fachmoan an Oarbeit macht, doas ös glei woas annersch." „Nu, doas mächt o sein," schmunzelt der Schuster und guckt'ch doas schwoarze Viech no amol oa. Hei nerch soll: „Nu mach'n mer uns aber wieder änner noch'n annern än Kratschn. 's wörd am bestn sein, Biehmer, wenn Du zoorscht giehst. Wenn Dein Frau su lang alleen dortsätzt, doas fällt uff. Mir zwee schoaffn derweil d' Zieg wieder off ihr Fleckl, und derno komm mer o." Der Schuster woar ei- verstandn und ging. A noahm'ch aber Zeit und wischt'ch ees öms annermol 'n Schmeeß von G'sicht. Sein Gust hoatt der weil dan Weibern, die öm se röm soaßn, derzahlt, woas bö der Pazltn derheem viärging. Und wie Wenz ä der Soaltür stand, do lächln voll, die wohin, woas g'schloin hoatt, aus vuln Hoals. Biehmer kauft'ck a hoalb Seidl und gulkert's off eemol nonner. Doderbei guckt a su röcht'ch hiämsch no der Fanster- bank nieder, wu d' Pazlt-Rees soaß. 's dauert nö lang, do woarn die annern beedn Ibltiäter o wieder do. Die redtn ganz heemlch mit ihrn Maidln. Und die wolltn 'ch bal ausschittn ver Lachn. Se hoppln off ihrn Stichln röm und hieltn 'ch 's Schnupptichl versch Gsöcht und quiekln ä än fort. Der Biehmer- Schuster liß ee Glasl Biär noch 'n annern dorch sänn Hoals laufn, und derzwischn soatzt a moaichmol an Schnoaps. A mord ömmer lost'cher. Sein beedn G'hölfn krigtn ihr Seidl und jeder o no an Ztgoarr. Derno ging Wenz zon Muskantn. 's dauert nö lang, do bliffn se doas schien Lied: Wenn d' Körms wörd sein, wenn d' Körms wörd sein, do schlacht mel Voater an Book. Do tanzt der Voater, do tanzt dö Matter, do woacklt der Motter der Rook. Der Schuster soang mit, doaß d' Wänd woackltn. D' Muskantn krigtn jeder a Biär. Lobls Helnrch und Gruschns Emil gingn vo än Lösch zon annern und derziähltn iberoal, woas se aus- g'heckt hoattn. Und oallmol gucktn d' Leut zon Schuster hie und lächln, suvill se konntn. Wie d' Muskantn ihr Töppl liär hoattn, do bliffn se wieder: „Wenn d'Körms wörd sein." Ötz soang aber nö oack der Btehmer-Schuster, nee, der ganz Soal schrie mit. Die meestn standn uff und koamn mit ihrn Biär- glasln off'n Schuster zu. Und wie se fertch woarn mit Singn, do wollt a jeder mit Biehmern oastuhn. Oalls brüllt: „Prost, Wenz! Prost, Wenz!" Doas macht 'n Schuster reen oalbern. Iedn, dan a zo vackn krigt, noahm a öm Hoals und qoab'n an Schmoatz. Wie a doas o mit a paar Weibsn g'macht hoatt, do noahm d' Gust ihrn Wenz unnern Oarm, soahtn 'n Hut uff und sckoafft'n heem. Doas Stöckl Waig von Kratschn bis heem hoatt'n aber su mitgnomm, doaß'n de Gust o no d' Trepp nuff schörgn und ä 's Bett liähn mißt. Der Schuster woar bal eigschlofn. An Traum ging'» oalls namol dorck'n Kopp, woas a dan Tag derlabt hoatt. A woar groad Kerbel, d' Zieg öm's Schwänzl röm zo schmiärn, do hoatt a off eemol a G'fiehl, oas wenn d' Feuerwehr sei G'söcht bä der Hauptibung oas Brandobjekt ausg'sucht hätt. 's woar'n su, oas wenn woas Noaßes off d' Störn kiäm. Und glei druff hoatt a wieder doasselb G'fiehl. A woar munter gwordn und soatzt'ch än Bett uff. Draußn fing's oa hall zo wardn. Vor'm Bett stand d' Gust. Se hoatt an noaßn tzoader ä der Hand und schlug dermit ömmer off Biehmern nei. Und doderzu soit se an Bersch, dar qoarne zo dan schien Traum poassn toat. „Macht'ch raus aus'n Nast, du verflischter Sauf. saak! Doas könnt der su gfoalln, obnds Dommheetn mach», sich derno grüß dermit tun und d' Hock vulsaufn, doaß d' nömmie stiehn koannst, und 'n annern Tag schlofn bis zo Möttch. Du host ä dänner Oalbernheet nö weqkrigt, woas se gestern mit Dir fer Schindluder g'ipielt hoan. Su än aln Iäsl, wie Du änner böst, koan'ch ees suchn. Böst zahnmol dümmer wie Sckeffls Schwein. Ja, ja, do koannst mich ömmer oagoaffn wie a Ochs 's neu Scheuntor! Komm oack ronner und sieh'ch der'sch oa, woas D' gestern g'macht host! Foahr ä d' tzosn nei und mach a bössl hortch, sonst krigst no a paar Labnswecker mit'n noaßn Hoadr." Dorch dan Dischkur woar mei Biehmer ihär nichtern g'worn, oals doas sonst sei Brummschadl zug'lossn hätt. Wie ä d' Trepp nonnei^ stieg, sog a Licht än Stoall. D' Gust stand bä der Ziegn und toat mii'r riädn. Wie se 'n Monn komm hort, troat se off d' Seit und meent: „Nu guck der'sch oa, woas D' gestern oag'röcht host, Du oalberner Kerl! Du host ömmer g'docht, machst der Pazlt-Reesn an Poffn, und derweil host Dein eegn Zieg schwoarz g'macht, und o no mit dänner Wichs." Der Schuster reeß d' Augn nö goarschtch uff. Aber 's stömint, 's woar sein Zieg, die do stand. A sogs an linkn tzärnl, vo dan se sich amol d' Spötz abg'stußn hoatt. Nee, doaß a doas nö gestern g'sahn hoatt. Ä konnt's nö begreif». D' Zieg mochtn o nö verstiehn, denn se guckt ihrn Biehmer goar derbärntlich oa und schittlt 'n Kopp. Amend o iber Schusters Dommheet? — Wie dar ale Dunsl an Zeit iberliät hoatt, soit a iber d' Gust: „Ltz weeß'ch o, wastwaign die beedn Saukarln zo orscht aus'» Kratschn gingn und mich zo orscht wieder heemschöcktn." „Ja," meent do d' Gust, „hinnanno do gieht der 's Lichtl uff. Doas ös bä dan Dämmen ömmer su. Aber doas soi'ch der: Du kömmst mer ä kee Wörtshaus, eeb D' nö uns' Zieg wieder weiß host!" Derseit sein sechs Wockn vergangn. Der Biehmer-Schuster Hot jedn Tag töchtch g'sckwötzt; aber wenn sein Gust amol gutt Laune hoan wörd, will a se iberriädn, doaß d' Zieg zo Weih- nacktn g'schlacht wörd. Amend kloappt's! Sonst ! Oarmer Biehmer! I. Prescher, Schirgiswalde. Wintertagung des Verbandes „Lusatia" Die alljährlich in der ersten Ianuarhälste nach altem Her- kommen veranstaltete gesellige Winterzusammenkunft der Ver- bandsvereine fand am 9. Januar im Kretscham zu Spremberg statt. Die Vorbereitung und künstlerische Ausgestaltung des Nachmittags hatte der Dolksbildungsverein zu Neusalza- Spremberg übernommen und seine Aufgabe mit derart glück licher Hand gelöst, daß das Gebotene von allen Teilnehmern mit seltener Einmütigkeit als eine der bestgelungenen Lusatia- veranstaltungen bezeichnet wurde. Auch die Beteiligung ließ